|
Where is my boy tonight - Zillebeke - 18/06/2011
Toen Geoffrey Boothby in 1915 werd ingelijfd bij de Royal Engineers, was hij twintig jaar oud. Edith Ainscow, de zus van een vriend van Boothby, was zeventien. Ze hadden slechts vier dagen in elkaars gezelschap doorgebracht toen Geoffrey naar het westelijk front werd gestuurd. Daar maakte hij deel uit van een regiment dat tunnels groef. Een uitputtende en vooral uiterst gevaarlijke bezigheid in de voorste linies van de gevechtstroepen.
Achttien maanden lang schreven Edith en Geoffrey brieven. Ze bemoedigden elkaar met grappige verhalen en schreven over hun angsten en hun hoop voor de toekomst. De brieven werden steeds persoonlijker, en Edith en Geoffrey raakten verliefd op elkaar. Ze konden nauwelijks wachten tot Geoffrey verlof zou krijgen. In mei 1916 schrijft Edith in haar laatste brief: '”Ik kan nog niet echt geloven dat je komt, maar ik hoop en hoop en hoop. Wees alsjeblieft nog een week voorzichtig ...”
Halfweg 1916 stopt de brievenstroom. Een ijskoude mededeling van het Ministerie van Oorlog maakt een abrupt einde aan de brievenliefde. Onderluitenant Boothby sneuvelt bij Bellewaerde.
Dries Chaerle vertelde tijdens de concertvertelling uit de briefwisseling van deze jonge officier. Tussendoor bracht Dries eveneens de liedjes uit deze periode. Hij werd daarbij begeleid door Frank Verdru aan de piano.
Na een korte avondwandeling werd op R.E. Grave Railway Wood een ingetogen remembrance gehouden voor Geoffrey Boothby.
Eerst brachten de vrienden van het In Flanders Fields Museum een bezoek aan het museum Hooge Crater.
Pagina aangemaakt door Patrick Boone - Vrienden van het In Flanders Fields Museum.
Klik hier als je zelf een fotopagina wenst aan te maken. Op deze pagina vind je alle info hoe je dit kunt doen.
You can always send your own page with picture(s). Click here to do so
|
