Wapenstilstand Pervijze - Wereldoorlog I in de Westhoek

Last Post

Evenementen

Meldingsformulier

HOME

Je was erbij / You were there

Wapenstilstand - Pervijze - 11/11/2010

Roger Riekaert stuurde ons een reeks foto's van de herdenking van de Wapenstilstand in Pervijze.

WS- (002)

Gelegenheids Eerste lezing, wapenstilstand 2010

Geachte aanwezigen, Beste vrienden,

Leven wij dan in een tijd waarin waarden niet meer bestaan? Waar woorden als inzet en dienstbaarheid slechts vage begrippen geworden zijn? Misschien hebt ook jij een traan weggepinkt een paar weken geleden, bij het zien van de media beelden waar we geconfronteerd werden met de spierziekte ( ALS ) van onze dorpsgenoot Patrick, (overleden 18 okt 2010) werd u niet een beetje opstandig bij het zien van zoveel menselijk lijden.

Ook gekeken met stille bewondering naar zo velen die zich hebben ingezet om de ingesloten mijnwerkers in Chili te bevrijden. Gezien hoe een natie zich aan elkaar vastklampte, hoe wanhoop HOOP werd bij de vaststelling van 33 overlevenden. Geen geloof meer? Er werden kaarsen gebrand en gebeden, er was een nooit gezien nationaliteitsgevoel en inzet. Zelfs kleinkinderen schrijven brieven aan hun ingesloten Opa, met woorden van moed en volharding. Voor zij die niet ziende blind zijn, er gebeuren dingen die men niet meer voor mogelijk houd. Waarom vertel ik U dat vraagt U zich nu af? Gewoon om er op te wijzen dat we deze gevoelens al ooit eens hebben gezien.

Het is wapenstilstand vandaag, we gaan geen grote woorden gebruiken, geen heroïsme beschrijven, laat ons gewoon even luisteren naar de tijd getuigenis van een Sdt brancardier, een van de vele kleine mensen in de grote oorlog, die zich ingezet heeft voor vrede en vrijheid, hier in ons dorp . Ze hebben niets meer als hun plicht gedaan. Het is niet zozeer over onze secteur, maar over het dorp zelf dat we enige herinneringen willen bijbrengen, want we vinden toch alles zo vanzelfsprekend.

Ik maakte voor het eerst kennis met Pervyse op het einde van de IJzerslag. Van uit Avekapelle, langs de “Papegaai“ via een 5Km lange steenweg kwam ik er aan. Op de rechterkant passeerden we villa “Espagnol“ en aan paalsteen 8 stond een klein huuzeke van brave en goede mensjes, daar in de varkensstal ernaast hebben we Allerheiligen doorgebracht, en het dorp bezocht. Bij het binnenkomen hadden we de gebouwen van de brouwerijmouterij Vande Woude, een grote kelder en 2 verdiepingen. Er logeerden 3 Pl. in, en er was een hulppost. Vlak daarachter in het veld lagen een paar oude huzekes, slechts te bereiken via 2 smalle bruggetjes. T’was er s’nachts in het donker om de benen te breken.

In de Veurnestraat verbleven we in de woning van slachter Scheirs, 2 vensters, 1 deur, en een inrijpoort, juist aan paalsteen 7. Na enige tijd werd de hulppost overgebracht naar “De Duif“. Reeds toen we in Pervyse aanlanden heerste er een ijselijke verwoesting. Een correspondent van “Le Temps “ vergeleek de vernieling erger als in Nieuwpoort. Er zijn geen straten meer schreef hij eind 1914. t’ Mooie pensionaat “ des soeurs de Charité“ was lelijk toegetakeld, alleen de voorgevel stond nog recht, in een nis stond een onthoofd OLV beeld, het hoofd lag tussen de schouders en de wand van de nis, de H Maagd scheen te lijden en droef het hoofd te buigen.

Rechts liep de straat naar diksmuide, over Scheewege en Lettenburg, akkeliger gedachtenis, de eerste hulppost met voor de deur in de wei een steeds maar toenemende aantal kruisen. Het hoekhuis was een café “de Lion Belge“ met ingemetseld boven de deur een grote klauwende leeuw. Het Gemeentehuis , een mooi gebouw in gotische stijl, was ook al totaal verwoest. Vlak ernaast een pleintje waar ooit de Katriene kerk stond, nu één puinhoop.

Verliezen hadden de burgers ook te lijden, op 24 maart 1915 vergezelden we een Engelse Dame, we kwamen bij een huisje met vluchtelingen uit Keiem, de dag later viel er midden in een obus, de vrouw, een jonge dochter en twee kinderen werden dood van onder het puin gehaald. De ongelukkige Kerk heeft ook haar deel gekregen, en leverde een treurig schouwspel van verwoesting. Op het kerkhof werd op 2 november in een gemeenschappelijk graf 186 Duitsers begraven, slachtoffers van de laatste aanvallen tijdens de IJzerslag. Op het kerkhof geen grafzerken meer, geen bloemen, enkel beschadigde kruisen;

Pater Lekeux, Olt Aie waarnemer, die begin december in Pervijze aankwam, schrijft, we doen onze intrede in stad Pervyse, eertijds een liefelijk dorp, thans een keten van puin. Van het nette kerkje blijven enkel muren over, rondom haar heerst de dood in de dood. De obussen hebben de Fam kelders open gelegd, de graven omgewoeld en hun gezegende gebeente rondgestrooid.
In de statiestraat verbleven een tijdlang de Engelse Misskes, ze deelden chocolade uit aan de soldaten, door hun verblijf in dit oord van wee en vernieling brachten zij een glimp van hoop en menselijkheid. Het was op deze plaats dat op 24 oktober Gen Grosseti rustig op een klapstoel ging zitten, midden een bombardement, terwijl zijn 83e Bde de tegenaanval uitvoerde op Stuivekenskerke. In datzelfde gebouw “de statie“, waar alleen buitenmuren resten, zat er in een hoek op de zolder Lt Lekeux, hij had er zijn observatiepost ingericht, en leidde er regelmatig het vuur van onze Aie naar Stuivekenskerke.

De spoorweg was de 1e lijn, daarvoor deinde een uitgestrekte watervlakte. Alleen de baan naar Schoorbakke stak er iets boven uit, met zijn voorpost aan het schildersbrugje, en links en rechts de hoeven “La ferme aux couchons“ en het “Berkelhof“. We waren gaan houden van Pervijze, de kant van Veurne was er voor de dokter een vaderlanderkensabri gebouwd, en er was een ganse Cie ondergebracht in de mouterij, s’zondags las er de Aalmoezenier mis op de zolder. In februari 1916, woonden er nog altijd burgers, die niet weg wilden. Voor de spoorweg tussen paal 7500 en 6500 telde ik 57 graven, velen zonder naam zomaar in de grond gestopt, ze werden mooi verzorgd en versierd, door goedhartige piotten.

Ik kwam er een laatste maal op 29 maart 1917. Pervijze was onkennelijk geworden, en toch hadden de Engelse Misses er hun verblijfplaats weer opgeslagen, en verpleegden zieken en gewonden. Zo duurt de doodstrijd van een mooi Vl. Dorpje. Stuk na stuk verdween het, werd verpletterd, vergruisd, weggevaagd. Alleen het spoor van de straten en enkele hoopjes puin lieten vermoeden wat eens een volkrijke gemeente was geweest, waar levenslust en werkzaamheid welvaart en geluk hadden gebaard.

Pervyse , een naam in de lange rij van de ten dood gedoemde IJzerdorpjes, die in de geschiedenis zullen blijven voortleven, en nimmer uit het geheugen van de frontsoldaten zullen gewist worden.

Riekaert Roger - AdjtChef b.d. - Voorzitter

WS- (063)

Brandglasraam van Joseph De Ridder

Joseph DE RIDDER was een van de velen die sneuvelden op het grondgebied van Pervijze, tijdens de IJzerslag. Hij was een jongen uit Deurne, en was in zijn laatste jaar notariaat te Leuven. Hij sneuvelde op 26 oktober 1914 , 22 jaar oud was hij. Werd begraven op het kerkhof van Pervijze , en na de oorlog werd zijn lichaam nooit teruggevonden.

Daarom hielden zijn Ouders eraan, als laatste Eerbewijs, in de heropgebouwde Kerk ( 1923 ) dit glasraam te plaatsen. Dit glasraam is voor ons een symbool en tastbaar bewijs voor de ontelbare die hier voor onze Vrede gevallen zijn.

Rechts zien we de eerste vlag van de Oud-strijders vereniging afdeling Pervijze, ze dateert van 1923. Ze werd prachtig gerestaureerd, als blijvende stille getuige kreeg ze een plaatsje in onze Kerk. Er is geen monumentje of oorlogsgedenkteken in onze Westhoek waar ze niet gewapperd heeft.

Gedragen en gevolgd door onze voorgangers met eerbied voor de gebrachte offers

Mag ik dan ook eerbiedig een minuut stilte vragen,

WS- (092)

Gelegenheidsrede 11/11/2010 Wapenstilstand.

11November, Dag van herdenken en van feestvieren. Herdenken van de gebrachte offers voor onze vrijheid, feestvieren om de wapenstilstand en de herwonnen vrede. Het is precies 92 jaar geleden dat een einde kwam aan de grote oorlog, WO 1, en 65 jaar geleden kwam een einde aan WO 2, beiden worden overal herdacht op 11 November van elk jaar. Het lijden en de ellende dat zij meebrachten was voor beiden even groot. Zou de mens dwaas genoeg zijn om zich nogmaals in zulk een dodende dwaasheid te storten? Het heeft er alle schijn van.

Geen pen is in staat om de verschrikkingen te beschrijven. In mijn geheugen zoek ik naar beelden, bepaalde gebeurtenissen van dit drama, van deze nachtmerrie, die eenmaal 4 jaar duurde en daarna nog eens 5 jaar, zonder enig medelijden, zonder onderbreking. omdat de mens nu eenmaal zo moeilijk lessen trekt uit het verleden. Zoveel onschuldigen weggemaaid tussen Ijzer en Verdun, en twintig jaar later die nieuwe uitmoording van miljoenen op de slagvelden, en de verschrikking van de kampen. Wie kan zich het lijden van elk van hen voorstellen.

In juni zijn wij op zoek gegaan naar sporen uit het Ardennen offensief. Het is Kerstdag 1944, te CHAMPS, een klein dorpje in onze Ardennen, 5Km van Bastogne hebben wij het schooltje bezocht waar tijdens de slag in de Ardennen een Duitse Officier volgende tekst op het schoolbord van het dorpsklasje had opgeschreven. Het is zo treffend, dat ik het jullie niet wil onthouden.

(ik citeer )

Hopelijk zal de wereld nooit meer zo een kerstnacht kennen. Sterven onder het vuur van wapens, ver van de kinderen, de vrouw, de moeder, is er iets gruwelijker? Een zoon van zijn Moeder weg nemen, een man van zijn vrouw, een Vader van zijn kinderen, is het menselijk? Het leven kan alleen maar gegeven worden om van elkaar te houden, en elkaar te respecteren. Laten we hopen dat uit dit tafereel van ruines, bloed en dood, broederschap geboren wordt. Ik richt mij speciaal tot de aanwezige kinderen, kijk maar eens goed naar al deze namen op ons oorlogs monument, U zal er vast en zeker wel een paar van kennen, de naam van een Opa misschien? Of een familielid? , ze zijn het slachtoffer geworden van het zinloos geweld die elke oorlog met zich brengt.

Oorlog wordt door soldaten gevoerd, maar door politiekers gemaakt. Maak geen ruzie onder elkaar, en wees verdraagzaam, alleen zo komt nooit meer oorlog. De tijd snelt onverbiddelijk voorbij, van de eerste WO zijn geen overlevenden meer, en van de tweede dunnen hun rangen van jaar tot jaar uit. Als de laatste van ons zal verdwenen zijn, wil ons dan nooit vergeten, aldus een kameraad oud-strijder. Daarom herdenken wij.

Als wij hier vandaag allen samen staan, geschaard rond ons oorlogsmonument,” de calvarie “, onze onderscheidingen dragen, straks de klaroen laten schallen, dan is dit niet om een militair heimwee te doen heropleven. Het is het bewustzijn van de grootte der gebrachte offers van duizenden helden , die in gevechten voor onze vrijheid, het hoogste offer hebben gebracht , dat van hun jonge leven Laat U niet meesleuren in de onverschilligheid en vergetelheid Denk er steeds aan dat vrijheid geen geschenk is van de hemel, maar het resultaat van offers, waakzaamheid, en voortdurende inzet.

Dood is men slechts als men vergeten is. Deze doden slapen niet, hun naam staat op deze stenen, de herinnering aan de gebrachte offers is het enige gebed dat zij ons vragen.

Wij herdenken zowel Militaire als BURGERLIJKE slachtoffers

Wij gedenken vandaag ook heel speciaal onze makkers die ingezet worden in humanitaire opdrachten, om er de vrede te gaan bewaren, dikwijls ten koste van hun eigen leven. Voor hen allen vraag ik dan om tijdens de bloemenhulde een minuut stilte te bewaren. Na de bloemen neerlegging zullen wij bloemen brengen naar onze collega, de jonge Canadese piloot, hier gevallen voor onze vrijheid, ver van huis, maar zeker nooit vergeten. Na de plechtigheid nodigen wij U allen uit op de receptie in zaal “ Het Druivenhof “. Mag ik dan vragen aan de Heer Gabriel Verstraete , gemeenteraadslid, en afgevaardigde van de Stad Diksmuide, bloemen neer te leggen , als symbool van onze dankbare erkentelijkheid.

Klaroener LAST POST

Riekaert Roger - Adjudant Chef/BD - Voorzitter

WS- (097)

Aan James-Albert-ROBERTSON

James Albert ROBERTSON, Canadees piloot van het 412° Squadron Canadian Royal Air Force onder Brits bevel, gestationeerd op Biggin Hill bij Londen.

Op 29 november 1943 was James Robertson en zijn collega Coles met hun Spitfire boven Duinkerke toen zij tijdens een luchtgevecht met 6 Duitse Focke Wulfs , omstreeks 10u10 in de voormiddag contact verloren met hun eenheid. Rond 10u30 is hij dodelijk getroffen neergestort op het grondgebied van Pervijze, bij Schoorbakkebrug, een 100 tal meter deze kant van de Ijzer. Zijn collega Coles storte neer in de omgeving van Veurne, en werd KG genomen, hij kwam terecht in Stalag Luft III nabij Polen.

Op 14 Maart 1946, werd op bevel van het Canadese leger, overgegaan tot ontgraven van de resten, enkel het stoffelijk overschot van de piloot werd uit het wrak bevrijd en officieel geïdentificeerd als James Albert Robertson. Het toestel zelf bevindt zich nog steeds in de bodem, de juiste plaats is ons op enkele meters na bekend. Vier dagen later, op 18 Maart 1946, werd James Albert Robertson met Militaire eer op ons kerkhof begraven. Belgische & Canadese Militairen bewezen de laatste eer.

Het is lange tijd stil gebleven rond het oorlogsslachtoffer, hij lag hier een beetje vergeten, verlaten, zoals zo dikwijls het geval is. De NSB/Pervijze zorgt nu voor het onderhoud en eerbetoon aan onze gevallen makker, ook onbekende dorpelingen die het hart op de juiste plaats dragen vergeten nooit om hem met Allerheiligen bloemen te bezorgen, en de plantjes te onderhouden, en elke 11 November op Wapenstilstand brengen wii hem samen met de plaatselijke bevolking een passend eerbetoon, uit eerbied en dankbaarheid voor het gebrachte offer. Rust zacht James, ver van huis in vreemde bodem, het moge een troost wezen te rusten op een plaats waar mensen nog dankbaar en erkentelijk zijn,

We zullen nu overgaan tot bloemen neerlegging. Mag ik dan ook vragen aan Kol Buyssens Christiaan & AdjtMaj. Rik Riekaert, onze Luchtmachters hier aanwezig, om in ons aller naam, als teken van onze blijvende dank, deze te willen neerleggen.

Klaroener Lastpost aub

Bloemen

RIEKAERT Roger - Adjt Chef/BD - Voorzitter NSB Pervijze 11/11/2010

WS- (103)

Good Morning My Dear Belgian Friends, Herman, Roger & Noella,

As Remembrance Day draws near again, my heart and mind are focused on each of you and on St Nicholas Churchyard in Pervijze where you will once again be faithfully honouring your fallen heroes, including James Robertson, my Canadian father who is fortunately laid to rest in such a caring community.

How I wish that I could be there physically with you without the constraints of travel resources and other daily commitments! Just know that my spirit blesses your unwavering dedication to his remembrance and to that of each of your own countrymen and women who have paid the ultimate price within living memory for our peace and human rights .

I hope this message finds you and your families enjoying life, good health and fulfilling those dreams which are attainable because of what our soldiers have won for us. Each time I recall the friendship you have shown me, my heart swells with gratitude for our connection. You are each a blessing in my life...

Sending you Love and light, Sue Robertson & family

----------------

Goeiemorgen mijn beste vrienden, Herman, Roger & Noëlla,

Nu dat de Herdenkingsdag van Wapenstistand 1918 terug nadert , zijn mijn hart en geest gericht op ieder van jullie en op het St. Nicolaas Kerkhof in Pervijze, waar u weer trouw uw helden zal eren, waaronder James Robertson, mijn Canadese vader die gelukkig begraven is in zo’n een zorgzame gemeenschap.

Ik wou dat ik er fysiek met je kon zijn zonder de beperkingen van de reismiddelen en andere dagelijkse verplichtingen! Weet alleen dat mijn geest je standvastige toewijding voor zijn herinnering en dat van elk van uw landgenoten en vrouwen die de ultieme prijs betaald hebben in de levende herinnering voor onze vrede en mensenrechten zegent.

Ik hoop dat dit bericht u en uw gezin vindt van het leven kunnen genieten, goede gezondheid kunnen hebben en hun dromen, die haalbaar moeten zijn, vervullen door wat onze soldaten hebben gewonnen voor ons. Elke keer als ik de vriendschap die u me hebt me laten zien, smelt mijn hart van dankbaarheid voor onze band. Elk van jullie zijn een zegen in mijn leven ...

Ik zend u liefde en licht, Sue Robertson (dochter van James Robertson en 9 maand oud toen haar vader sneuvelde) & familie

WS- (106)