|
Jaargetijde Oorlogsslachtoffers - Pervijze - 06/09/2010
Please find below some pictures of the annual remembrance at Pervijze. In this ceremony, all military and civilian victims of World War 1 and 2 are remembered. The ceremony took place on Monday, September, 6th, 2010.
De Federatie NSB/ HERDENKINGSCOMITE, 65 jaar relatieve VREDE Lampernisse- Oostkerke - Pervijze- Stuivekenskerke nodigde iedereen uit op zijn jaargetijde voor de herdenking van de militaire en burgerlijke oorlogsslachtoffers uit beide Wereldoorlogen op kermismaandag 6 september 2010, om 09.00u in de Kerk van Pervijze.
Het gemeentelijk gedenkteken van de oorlogsslachtoffers aan de kerk.
Opstellen van de vlaggendragers aan de kerk.
De kinderen van de basisschool namen deel aan de viering.
De kerkelijke plechtigheid werd voorgegaan door E.H. Philippe.Vindevogel, gewezen
Res. Aalmoezenier, en Proost NSB/afdeling Pervijze.
Ook de plaatselijke bevolking nam deel aan de viering.
Gelegenheids “Eerste lezing“ Jaargetijde Oorlogsslachtoffers. Fed / Pervijze 2010
Geachte vrienden, beste kinderen,
Bij het begin van je nieuwe schooljaar, en ter gelegenheid van het jaargetijde Oorlogsslachtoffers in onze Federatie Pervijze, zijn we blij en dankbaar hier vandaag samen te zijn.
Ik wil u dan ook het verhaal brengen van Marc. Marc was zijn naam, en hij werd naar een ver land gestuurd om er de Vrede te helpen handhaven en bewaren. Met humanitaire opdracht zeggen de grote mensen daarvoor.
Toen Marc zo oud was als u nu bent, vroeg op een dag de lerares aan de kindjes om allemaal hun naam op een blad papier te schrijven. En achter elke naam, het beste op te schrijven wat ze over elk van hun klasgenootjes wisten te vertellen. Tijdens het weekeinde nam de lerares al deze opbouwende opmerkingen op het blad van hij of zij door. De maandag kregen ze allen hun blad terug. Iedereen begon te lezen en te lachen. Is dat echt zo? Begonnen ze te fluisteren, ik wist niet dat ik voor iemand anders zoveel waarde had, zoveel te betekenen had, en dat anderen me leuk vinden. Na een tijdje werd over deze lijsten helemaal niet meer gesproken. Ook de leerkracht wist niet als ze hierover met hun ouders gesproken hadden. Maar dat was niet het belangrijkste, de kinderen waren gelukkig met zichzelf en de anderen. De jaren gingen voorbij, en allen waren hun eigen weg gegaan in het leven. En toen, toen kwam het bericht dat onze vroegere schoolkameraad Marc gesneuveld was, gevallen op het veld van eer, in bevolen opdracht, ergens in een ver oorlogsgebied.
De Kerk was overvol met de vele vrienden. Een voor één gingen de mensen die van hem hielden, of hem gekend hadden, bij zijn graf voorbij, om hem samen met zijn militaire vrienden de laatste eer te bewijzen. Ook zijn vroegere lerares en alle schoolvrienden waren aanwezig. En toen zei een collega soldaat tot hen, bent u niet de lerares en de schoolvriendjes van Marc? Ze knikten allen droevig. Toen zei de soldaat, Marc heeft veel over jullie gesproken, ik zal u iets laten zien, dit hebben we gevonden tussen Marc zijn spullen. En toen kwam er een verfrommelde brief naar boven, met alle goede dingen die jullie vroeger in de klas geschreven hadden over hem. We willen u daarvoor bedanken, zoals u kan zien heeft Marc dit bijzonder weten te waarderen. Toen begonnen allen stil te wenen, om Marc en al zijn vrienden die hij nooit meer zou zien.
Beste vriendjes, we vergeten al te vaak hoe belangrijk vriendschap is, dat het belangrijk is om mensen lief te hebben die ons duurbaar zijn. Om hen te zeggen dat ze speciaal zijn, en belangrijk, en hun graag mogen. Vergeet niet dat dienstbaarheid, zoals bij Marc, het hoogste goed is in het leven. Maar een zaak moet je beloven, zeg het nu tegen elkaar, wacht niet tot het te laat is. Vergeet niet dat de invloed in het leven, die je op een ander hebt, terugkomt in je eigen leven.
Marc heeft zijn leven gegeven om anderen te helpen. Er is geen grotere liefde als hij die zijn leven geeft voor de zijnen. Daarom zijn we hier nu dankbaar allen samen, om niet alleen Marc, maar allen die het slachtoffer geworden zijn van oorlogsomstandigheden zowel Militair als Burger te zeggen dat we hen nooit zullen vergeten.
Riekaert Roger - AdjtChef b.d. / Voorzitter NSB/Fed Pervijze
De Last Post
Daarna volgde een korte herdenking aan het glasraam ter herdenking van soldaat De Ridder.
Geachte vrienden,
We bevinden ons hier in de St.Niklaas beuk van onze kerk bij het brandglasraam van Joseph De Ridder. Hij was een van de velen die sneuvelden op het grondgebied van Pervijze, tijdens de IJzerslag. Hij was een jongen uit Deurne, en was in zijn laatste jaar notariaat te Leuven.
Hij sneuvelde op 26 oktober 1914, 22 jaar oud was hij. Hij werd begraven op het kerkhof van Pervijze, en na de oorlog werd zijn lichaam nooit teruggevonden. Daarom hielden zijn ouders eraan, als laatste eerbewijs, in de heropgebouwde kerk (1923) dit glasraam te plaatsen.
Dit glasraam is voor ons een symbool en tastbaar bewijs voor de ontelbaren die hier voor onze Vrede gevallen zijn.
Vlag
Rechts zien we de eerste vlag van de oud-strijders vereniging afdeling Pervijze, ze dateert van 1923. Ze werd prachtig gerestaureerd, als blijvende stille getuige kreeg ze een plaatsje in onze kerk. Er is geen monumentje of oorlogsgedenkteken in onze Westhoek waar ze niet gewapperd heeft. Gedragen en gevolgd door onze voorgangers met eerbied voor de gebrachte offers
Mag ik dan ook eerbiedig een minuut stilte vragen.
Daarna volgde een herdenking aan de monument buiten aan de kerk.
Gelegenheidrede - Jaargetijde 2010-Pervijze
Geachte makkers, beste aanwezigen,
Vandaag is een dag van stille hoop, een dag van herdenken.
Herinner U 92 jaar na einde WO I. 75 jaar na einde WO II
Het geweld is jammer genoeg in onze samenleving niet gestorven. Noch op 11 november 1918, noch op 08 mei 1945, toen de poorten der verschrikking opengingen, de concentratiekampen.
Het geweld gaat door, schijnt zelfs een deel van onze samenleving te zijn. Meestal voorlopig ver van ons bed, men is er zelfs schijnbaar ongevoelig voor geworden. Laat ons waakzaam blijven, want wie voor het verleden zijn ogen sluit, wordt blind voor het heden.
Laat ons dankbare mensen zijn,
Niemand heeft grotere liefde, als hij die zijn leven heeft gegeven voor de zijnen. Voor hen allen, die onze VREDE met het offer van hun leven betaald hebben, zowel militair als burgerslachtoffers, bieden wij in stille dankbaarheid bloemen aan.
Wij zullen hun offer nooit vergeten.
Aan wie kunnen wij het dan beter vragen, om in ons aller naam bloemen te willen neerleggen, dan aan onze jeugd, zij zijn onze toekomst. Deze bloemen wezen een teken van onze dankbare erkentelijkheid, we vragen dan ook aan iedereen om eerbiedig de stilte te willen bewaren tijdens deze korte plechtigheid.
Riekaert Roger - Voorzitter NSB/Pervijze
Darna werden de Last Post en de Brabançonne gespeeld.
Nadien was het tijd voor koffie.
Pagina aangemaakt door Roger Riekaert.
Klik hier als je zelf een fotopagina wenst aan te maken. Op deze pagina vind je alle info hoe je dit kunt doen.
You can always send your own page with picture(s). Click here to do so
|
